DE MEISJES

Die Mädchen, les filles, the girls

 

"Een vrouw en een klip zijn de pest voor een schip" (oud zeemansgezegde)

Tja, varen en dan zonder meisjes? Da's dus onmogelijk of je moet van die andere kant zijn. Je ontkomt er gewoon niet aan en ik vind mezelf niet zo heilig dat ik het niet wil toegeven. Ik kwam redelijk bleu aan boord van mijn eerste schip, die Gaasterdyk. Moest nog 21 worden. Gingen we wel ergens in Houston of New Orleans de wal op en onvermijdelijk kwam je in de krikkemikke terecht. Ik herinner me een tocht door Houston, gingen we een bar in en binnen 1 sekonde zat er al een Yankenmiep (of is dat a Yankee Meep?) naast me, met in onvervalst Texaans "Can I have a double shot?".... van bescheidenheid hebben die lui ook echt nog nooit gehoord. Volgens mij waren die "double shots" alleen maar dubbele prijs en halve inhoud, want het was al heel rap weer van "Can I have another one?" en aangezien ik nog op assistentengage zat èn mijn uniform bij Cohen nog in termijnen van fl100,- per maand moest aflossen kreeg ik daar dus al heel rap genoeg van. Van Wippesteijn is het die reis dan ook echt niet gekomen, ook al omdat ik in New Orleans tot 2x toe door mijn verre oom werd opgehaald en meegetroond voor een sightseeing en die oom was Pastor van een kerkgemeenschap in Morgan City, dus die zorgde er wel voor dat ik ver van het verderf bleef Dank je wel, Father Henry J. Holleman!

Reisjes Hathor heb ik ook wel vrouwen gezien (nee maar!) maar evenmin aangeraakt. "Hoeren? Mij niet gezien!" En dat terwijl ik voorheen in Scheveningen aan alle kanten met scharrels in de duinen lag te donderen. Overigens vond ik de Reeperbahn in Hamburg wel "grappig", je kon daar best lol beleven, mits je met een stel mensen was. Ook Antwerpen was een prima stad, zeker als je gunstig geparkeerd lag.

Toen kwam de Geertje Buisman. Daar was het stappen al jaren tot kunst verheven en wat je dan buiten het zuipen nog verder regelde moest je allemaal zelf weten. Je ontkwam niet aan de dames-voor-betaalde-diensten maar voor zover ik me kan herinneren heb ik daar nooit gebruik van gemaakt. Wel had je soms echt romantisch snuitjeswerk, een keer in Italië lagen we in een rotgat. 's Avonds alleen de wal op en op het dorpsplein stond een overdekte rolschaatsbaan, waar ik wat rond ging kijken. Er racete zo'n schitterende 18-jarige of daaromtrent donkere signorita rond waar ik prompt op viel en na enige tijd viel ze kennelijk ook op mij want ze kwam toevallig vlak voor me uitrusten en zei iets in het Italiaans. Ikke natuurlijk "eh, you speaka English?" en ja, dat deed ze ook nog. Op een gegeven moment wist ze me te verleiden om ook schaatsen te huren en hobbelden we samen over de baan, zij moest me meer vasthouden en oprapen want rolschaatsen had ik al meer dan 10 jaar niet meer gedaan. Na een tijdje hadden we er genoeg van en taaiden af naar het strand, 50m verderop waar we een halve nacht onder de volle maan als tortelduifjes bezig zijn geweest. Op een andere reis gingen we naar Köpmanholmen in Zweden, dat ligt een eind boven Sundsvall in de richting van de poolcirkel aan de Botnische Golf en het was juni, lekker warm en mooi weer. Een gat met een grote houtplant en een steiger voor de schepen. 's Avonds weer in m'n uppie wat rondslenteren en er liep zo'n pråchtige blønde Zweedse schöne van 17 jaar rond waar ik prompt achteraan begon te lopen. Vooral niet proberen contact te maken Holleman, dan kreeg ik het al spaans benauwd. Maar ze ging een winkeltje in, er stond een bank vlakbij en daar ging ik maar eens opzitten. Even later komt ze weer buiten en ze gaat nb. naast me zitten en begint te kwaken: "Rö klösten prötel kløven trøtel", zoals Simon Carmiggelt het ooit in een verhaal zo mooi wist te schrijven. Ik natuurlijk weer "do you speak English?" terug, en zowaar, ze beheerste ook wat wankel Engels. Affijn, ook met Linnéa werd het naar de waterkant gaan, waar we wat minder romantisch op harde keien aan de Botnische Golf zaten te flikfløöien en te dønderjågen. Een beetje als dieven in de dag, want rond die tijd blijft het daar gewoon volop licht als de klok 2400 voorbij is. Naderhand bracht ik haar terug naar huis, maar aan het begin van het straatje waar ze woonde zei ze "Loop maar niet verder mee, want als m'n vader je met me ziet kom je niet meer heel aan boord". Zweden bleek toch niet zo vrij en blij als iedereen altijd had geroepen In Israel kwamen we veelvuldig. In Haifa gingen we altijd naar de havenkroegen, dat was toen reuze gezellig. Alleen met die snollen de koffer induiken, dat deed Sparks niet. Naderhand, toen was Rinus de kok ook aan boord lagen we weer eens ergens in Israel in een tampat, en Rinus had een zootje snollen aan boord geloodsd. Type 5ct voor een hele nacht, dan weet je het wel. We hadden uiteraard weer 's een party in de hut van een stm of wtk, op een gegeven moment komt Rinus binnen "sparks, sparks, moet je nou toch eens meekomen en daar kijken", affijn ik loop mee, hij doet de deur van een hut open, ik naar binnen en hoppa, de deur weer dicht en in het slot. Nou daar zat Miss Tel Aviv.... pfffft, nee dank U! Ze bleef goddank niet aandringen en we gingen allebei op de kooi zitten, saffie opsteken en gewoon wat ouwehoeren. Hoor ik na 5 minuten natuurlijk "krik-krak" uit het sleutelgat komen, de deur ging weer open en ja hoor, de grijnzende tronie van Rinus met daarachter nog wat maten. De teleurstelling stond op hun smoelen Nog een leuk stapverhaal, in 1970 had je natuurlijk het WK of EK voetbal en we waren in die tijd een keer in Marseille de wal op. Van de ene naar de andere kroeg, op een gegeven moment kwamen we in een klein rottentje waar de TV aanstond, compleet met wedstrijd Nederland-Weetikveel. Niemand keek ernaar, het geluid stond bijna af, dus wij: harder, harder, harder! De wedstrijd uitgekeken en Nederland won ook nog. Dat heeft Marseille geweten, een horde dolle Hollanders 's nachts door de straten joelend. Halverwege de wedstrijd zei de kastelein "Je n'ai plus de bierre".... hij was door z'n bier heen. Ja kristenzielen, wat gaan we nou krijgen? Nou, hij had nog wel Heineken. Dat noemde die oetlul dus geen bier.... affijn de tweede helft van de avond hebben we dus op echt bier geteerd

Shalom! Sparks op staatsiebezoek in Haifa, samen met Miss Israel en Miss Haifa. Miss Israel had voor de gelegenheid mijn sombrero geleend. Het lijkt net of ik nog een israelische fles bier in mijn linkerhand vast heb, maar als dat al zo was is ie net 1 seconde voor de opname op straat uit elkaar gespat.

Goed, toen kwam de episode Anco Spray. Eerst wat rondcrossen in de GOM, toen naar Amuaybay in Venezuela. Lag je aan de petroplant, dat zag er nog fatsoenlijk uit. Betonnen wegen, net hekwerk, je kent het wel. 's Avonds natuurlijk met een zootje maten de wal op, nou dat was buiten de plant direkt een modderweg met flinke plassen, kwamen we in het "straatje van alles". Zo'n cantina met zuidamerikaanse schettermuziek, betonnen vloer maar wel met een dak, kon je in de regenbuien toch droog zitten. We gaan daar met 4 man zitten, worden keurig van bier voorzien door een lokale schoonheid en intussen zie ik een ander grietje ergens anders bedienen en "gvd, wat is die mooi!"... De maten hadden dat natuurlijk heel snel door: "sparks, je hoeft maar te wenken en een stapeltje dollars af te rekenen en ze is van jou hoor"..... Tja, dan kan ze snol zijn en nog Venezolaanse snol ook, maar nou zet ik mijn principes overboord. Hoppa, mee langs een uitgang naar achteren waar allemaal airconditioned kamertjes met gevulde koelkast waren en wij zo'n kamertje in. Het ding was mogelijk maar 14 of 15 jaar, maar voor mij was ze Miss World en voor die 10 of 15 dollar was je nog vet een uur bezig ook. No limits, wowiezowie, wat een avond! Affijn, terug naar boord en dan ga je natuurlijk gewoon zitten wachten op die tikker. Maar die kwam gewoon helemaal niet, daar heb ik nog het meest van staan te kijken. Via Belem en nog een tampat (Recife?) naar Rio. Daar kwamen we op oudejaarsavond 70 aan. Buiten komt de loods als eerste aan boord, gevolgd door 3 boten met snollen. De ouwe had een party in zijn eigen salon georganiseerd en de 2e wtk ééntje op het achterschip, die had ook een redelijk ruime hut. Ik besloot die van de 2e wtk te gaan bezoeken, de meeste meiden waren zowiezo al naar dat achterschip verdwenen dus wij daar uitgebreid feesten. Je zocht gewoon de miep van je gading uit en dat werd dan gewoon "je vaste vriendin". De snollen die onverrichterzake overbleven taaiden later weer met een bootje af en kwamen ook niet meer terug aan boord. De standaard procedure was: een paar dagen voor anker liggen, dan aan een bunkereiland laden, vervolgens 's morgens naar buiten, de meiden gingen met de loods mee van boord, 12 uur varen of zo naar Santos, daar een nacht pompen, 's morgens om 6 uur vertrek terug naar Rio, daar kwamen loods en meiden weer aan boord en dan weer een paar dagen ankeren en vervolgens begon de procedure opnieuw. Je moest het alleen niet in je hoofd halen om Mieppie mee naar Santos te nemen, dan kon je direkt terugvliegen. Een Kaap Verdiaan probeerde het toch en kon linea recta naar huis. In Santos gingen we steevast 's avonds de wal op, naar de bekende wijk, maar ik had al van te voren gehoord: "die mooiste meid kan best wel eens een verbouwde kerel zijn". Niet doen dus. De Rio-dames hadden geen vast tarief, je gaf ze gewoon een zootje geld, waarvoor ze aan de wal nog prawns en allerlei andere vreetwaar kochten, ze deden je kleren fatsoenlijk opruimen. Ik was de eerste keer mijn portemonnee met geld, paspoort enz. kwijt en stormde naar beneden, waar ze met een zootje collega's ergens zat. Nee hoor, zei ze, die heb ik daar en daar een beetje voor je opgeborgen want hij lag wat open en bloot te grabbel. Ze waren wel snol, maar meer om inkomsten te hebben. Als gescheiden vrouw of ongetrouwd-met-kind heb je in Brazil niks te makken. Er waren natuurlijk ook uitzonderingen, maar je kon ze vertrouwen als je eigen broekzak. De steward had weinig omhanden, Mieppie maakte wel schoon, deed de was en ruimde de hut op. Wat ze wel probeerden was aan een zeeman "te blijven plakken", simpel om het land uit te kunnen komen. In die tijd heb ik daar ook nog een LP van Roberto Carlos gekocht, die was daar nog populairder dan Jan Smit nu hier is en kon van die lekkere slijpliedjes zingen. Viel bij de lokale schoonheden natuurlijk altijd wel in de smaak. Na een maand of 4 beëindigde Petrobras het charter, we gingen weer omhoog naar Maceió. Daar had ik nog een keer "snuitjeswerk" met een jong ding, inmiddels kon ik me redelijk in het Portugees redden en was een middagje op de wal aan het struinen maar tot echt zakendoen is het niet gekomen :-) Met de molasses die we daar in 3 dagen laaiden taaiden we af naar Marseille of Toulon en daar gingen we de wijk natuurlijk weer in. Ik bleef plakken bij een franse snol die er best prima uitzag en ik dacht nog: "we zijn weer in de geciviliseerde wereld, dus het zal wel goed zitten" maar na 3 dagen kon ik me bij de 1e stuurman melden voor een bilprik. We stonden trouwens met 5 man voor zijn deur op z'n "spreekuur" te wachten... "Hmm, meester, jij ook al?" Lachen, hoor.

1e stuurman Westra turend op de radar (misschien om te kijken waar de "snollenboot" blijft?). Overigens, hij was de man die mij mijn 1e bilprik verstrekte

Later zijn we nog naar o.a. Constantza in Roemenië en Tuapse in Rusland geweest, alsmede Alexandrië, maar in Tuapse was weinig te regelen met de partijmeiden waar je mee mocht socialen en Arabiersen, nee dank je. Thank Gawd for a free choice!

Gedurende mijn tijd op de Ea kreeg ik verkering en vreemdgaan deed ik niet, ook niet na me eerst voorgesteld te hebben. Ja, zo heilig was ik. In Ecuador had je er geeneens tijd voor, je kwam 's morgens aan en was 's avonds al weer weg terwijl je in Nieuw Zeeland doorgaans ook maar kort lag om te lossen en dan leeg terugging. Ging je hooguit in Auckland de wal op om te shoppen.

Tijdens de Straat Luzon periode had ik nog steeds dezelfde verkering, dus het was hooguit socialen met de verpleegsters tijdens een BBQ-party. Feesten deed je wel, altijd prawns eten in Lourenço Marques en Beira, in Auckland was een keer net een nieuwe Chinees geopend waar we ons tonnetje rond hebben gevroten tegen reduced openingstarief en voor de rest kwam ik mijn tijd wel door. Na thuiskomst begin mei 73 had ik tot half november de tijd om m'n schade in te halen :-) En het vervolg was offshore-werk, maximaal 2 weken weg, 2 weken thuis. Bovendien had je daar geen support-vessels met vrouwen en in 76 ben ik met mijn Ea-verkering (om het maar ff zo te noemen) getrouwd. Wel ben ik nog een keer met een hele internationale zooi techneuten en collega Tom Abbenhuës voor een cursus naar Hamburg geweest waar we uiteraard met de hele santekraam de Reeperbahn nog eens hebben gedaan. Vooral de Yanken wilden elke keer weer de straatjes-met-de-schuttingen (en bordjes "Verboten für Frauen") door, dat hadden ze nog nooit gezien. We zaten op een gegeven moment in een tent met live-show.... nou nou. Het Mieppie was echt nog jong en mooi en hij was echt zo'n stud. Het duurde wel 10 minuten voor het s/s Pikomhoog goed onder stoom lag, hij moest er (toen al, in 76 of zo) eerst een pot Viagra opsmeren en zij moest vervolgens flink jassen voor z'n barge-crane omhoog stond, maar toen kregen we wel een live-show te zien. Alle standjes deden ze, en zij maar regelmatig vriendelijk glimlachend naar het publiek kijken. Waar voor je geld, ik zweer het je Zoals ik je ook zweer dat het s/s Pikomhoog bij ons ook aardig was gaan funktioneren. We zijn na afloop in het hotel ook maar ff onder de douche gaan staan om af te koelen.

 

Louis Holleman

PS: geen excuses voor het taalgebruik, dan had je hier maar niet moeten gaan kijken!

Terug naar de (andere) vaarverhalen

page revised 7/8 2009